Een nieuwe stap, op een plek die meteen goed voelde

“Een nieuwe stap, op een plek die meteen goed voelde”

Frankie Verstraten woont samen met haar man Erik in het woonhofje van de laatste fase van Aria. Een bewuste keuze, na 34 jaar wonen in hun eerste huis. “Daar hebben we lang gezeten,” vertelt ze. “Maar op een gegeven moment ga je nadenken. Dan moet er verduurzaamd worden, vloerverwarming, dat soort dingen. De tuin moest aangepakt worden. Dat zijn best wel dure keuzes.” Ze begonnen voorzichtig rond te kijken. Niet omdat het moest, maar omdat hun leven veranderde. “De kinderen gingen het huis uit,” vertelt Frankie. “Nu zijn we gezond en vitaal, maar we wilden graag bij elkaar kunnen blijven wonen, ook als we ouder worden. Dat je niet opnieuw hoeft te verhuizen als er later iets verandert.” 

Zoeken zonder haast

Hun blik ging eerst richting jaren ’90-woningen. “Die hebben wat meer ruimte rondom het huis,” zegt Frankie. “Dat leek logisch, ook omdat we ruimte nodig hadden voor bijvoorbeeld de motor van Erik en de caravan.” Toch voelde het niet goed. “Daar zaten ook allemaal oude dingen in waar je eigenlijk nog meer geld in moest investeren.” Aria kwam niet meteen via een groot moment binnen, maar heel terloops. “Ik had het op Funda gezien. Ik was al een beetje aan het kijken, levensloop, misschien is dat wel de volgende stap.” De officiële startverkoop hadden ze gemist. “Dus zaterdagochtend zijn we hier gewoon even heen gefietst om te kijken.” 

Een leeg huis, maar een goed gevoel

Via bekenden, die in een eerdere fase van Aria een soortgelijke woning hadden gekocht, mochten ze net na de oplevering een kijkje nemen in hun woning. “Er stond nog geen keuken in, er lag geen vloer, er stonden geen meubels.” Toch gebeurde er iets onverwachts. “Maar de energie in dat huis… dat voelde gewoon goed.” Ze namen geen overhaaste beslissing. “Het was net voor kerst. We zijn eerst naar de markt gegaan voor iets lekkers bij de koffie. En toen hebben we echt een heel weekend gehad van: gaan we het doen of niet?” Na kerst hakte Frankie de knoop door. “De woensdag na kerst ben ik naar Kuub gegaan en heb ik gezegd: ik wil een huis kopen.” Omdat het om inschrijving ging, bleef het spannend. “Je wilt eigenlijk meteen antwoord.” Begin januari kwam het verlossende bericht. “Onze eerste keus was toegewezen. Dat was superleuk.” 

Ruimte om te wennen

Na 34 jaar in hetzelfde huis wonen merkte Frankie dat zo’n stap ook tijd nodig heeft. “Ik ben normaal helemaal niet zo emotioneel,” zegt ze eerlijk, “maar dit deed toch meer dan ik had verwacht. Je laat niet alleen een huis achter, maar ook een hele periode,” vertelt ze. “Het is een plek waar je kinderen zijn opgegroeid.” Die tijd was niet alleen nodig om te wennen, maar ook om praktisch vooruit te denken. “Ik ben geen verzamelaar, ik heb altijd wel opgeruimd. Wat oud is, gaat weg,” zegt Frankie. “Maar je gaat wel bewuster kijken: wat nemen we mee en wat past bij hoe we nu leven?” In Aria konden ze daar bewust keuzes in maken. Zo kozen ze bijvoorbeeld voor een grotere schuur, zodat er ruimte is voor de motor van Erik. Juist daarom was het prettig dat het proces de tijd kreeg. “Het is heel fijn dat het anderhalf jaar heeft geduurd. Dat bouwt op.” 

Een huis groeit met je mee 

Tijdens de bouw werd steeds duidelijker hoe prettig de woning in elkaar zit. “We waren zelfs op vakantie toen we stopcontacten moesten bepalen,” lacht Frankie. “We hadden kopietjes van de plattegronden meegenomen. Dat was echt een beetje een feestje.” Het maakte haar extra bewust van hoe logisch en doordacht alles is ingedeeld. Toen ze voor het eerst écht binnen mochten, werd dat gevoel bevestigd. “Zo ruim had ik het niet verwacht” zegt ze. “De ruimtes lopen fijn in elkaar over en het voelt gewoon heel open.” Wat in de bouwfase soms nog lastig voor te stellen was, kreeg nu vorm. “Als je nu binnenkomt, heb je meteen het idee van ruimte, licht en een prettige loop door het huis.”

Van ‘nooit’ naar ‘dit is het’

Frankie kende de wijk al van eerdere fietstochtjes. “We dachten toen: wat staan die huizen dicht op elkaar. Dat wil ik echt nooit.” Ze lacht: “En vervolgens woon je er.” Wat ze toen nog niet zag, is wat er achter de huizen gebeurt. “De parkeerplaatsen, speeltuintjes en weides zie je niet als je door de straat fietst.” Het woonhofje gaf uiteindelijk de doorslag. “Mensen denken bij een woonhofje al gauw: oudbollig. Maar dat autoluwe hofje gaf voor ons echt de doorslag. Die auto’s niet voor je deur, dat is heerlijk.” En straks wordt het nog groener. “Als die aanplanting er is, dat wordt heel leuk.”

Samen, maar vanzelf

Wat Frankie ook opvalt, is dat veel bewoners zich in dezelfde levensfase bevinden. “Mensen denken bij een woonhofje al gauw: 70, 80,” zegt ze. “Maar de meesten hier zijn rond de 60, 65. Veel mensen werken nog of zitten net tegen hun pensioen aan.” Dat zorgde vanaf het begin voor herkenning. Tijdens de bouw kwamen bewoners elkaar regelmatig tegen bij bouwmomenten van Fraanje. “Je zag elkaar steeds weer,” vertelt Frankie. “En er was eigenlijk altijd meteen een goede klik.” Er werd gekeken, vergeleken en gepraat over keuzes, indelingen en afwerkingen. Samen met een buurvrouw ontstond toen het idee om het woonhofje officieel te openen. “We dachten: het is eigenlijk wel leuk om hier samen even bij stil te staan,” vertelt Frankie. Ze nam het voortouw in de organisatie. “Ik heb een marktkraam geregeld voor midden in het hofje, zodat we een centrale plek hadden. We hadden uitnodigingen gemaakt waarop stond 'opening van het woonhofje' en bij iedereen in de bus gedaan."De opening vond afgelopen september plaats. “Iedereen nam zijn eigen drank en hapjes mee, dat werkte juist heel gezellig,” vertelt Frankie. “We zijn ’s middags begonnen en bleven zo fijn met elkaar praten dat we pas rond negen uur weer naar huis gingen.

Een nieuwe fase

Zelf is Frankie nog volop actief. “Ik werk nog 28 tot 32 uur en ben bestuurslid van de personeelsvereniging,” vertelt ze. Stilzitten past niet bij haar. Thuis is ze graag bezig en kijkt ze om zich heen. “Ik ben lekker gaan freubelen. In de wijk werd groen gesnoeid en daar heb ik takken van meegenomen. Dan maak ik er iets moois van, met lichtjes erbij. Dat vind ik gewoon leuk.”Dat enthousiasme blijft niet onopgemerkt. “Je ziet dat iedereen hier zijn woning en het hofje mooi maakt,” zegt Frankie. “Dat werkt aanstekelijk.”Frankie bewijst dat wonen in een woonhofje allesbehalve ‘achter de geraniums zitten’ is. Het is actief, betrokken en vol leven.